Porque nunca viviu das rendas; porque nin se acomodou a base de amortizar os momentos álxidos da súa carreira; porque pertencía e pertencerá a unha estirpe diferente; porque foi membro crave dunha xeración tallante; porque fai só dous meses estaba tocando no mítico Village Vanguard(pleno corazón do Greenwich Village neoiorquino); porque foron as súas últimas actuacións antes de morrer; porque facía aparecer unha música arriscada, nova, que motivaba aos instrumentistas que tiñan a sorte e gracia de tocar xunto con él. Porque con 80 anos e dous meses de idade, Paul Motian podería ser unha das figuras máis representativas do mundo da batería e porque a perda que supón para o jazz é tremendamente difícil de describir. Por todos os oídos que sentiron entrar o teu ritmo polas sensacións que causou nas persoas ás que agasallabas tocando e dándolle todo o teu tempo.
Por todo isto e o que nos inspiraches... boa viaxe querido Paul.
No hay comentarios:
Publicar un comentario